Kalemim anasinin evine gitti, kelimelerim ve ben perisan ortalarda kaldik, meger gonul hanemizi cekip ceviren fedakar kalemimmis, anladim...

Cekti gitti, neye kizdi tam anlayamadim, tabi ya bir ara begenmedim, kusur da buldum, ama her insanda olan huylar benimki de, eve ekmek getiriyom mu getiriyom, yedigi onunde yemedigi arkasinda, ne isterse yapiyom iste daha ne yapayim, cekti gitti...

Ben hod hod bir adamim tamam, azicik hirpalamisimdir kabul, ama simdi uc kelime ile ortada kaldim, gozumun ta icerisine bakiyorlar, ben onlara Kalemim gibi bakamam ki, "ah niye gittin be hayirsiz, don" demek kapisinda aglamak istiyorum ama gururlu adamim ben yapmam oyle egilmem....O gelecek, ayaklarima kapanacak, affet diyecek bana, bende yazdigim hikayelerdeki gibi, sarilacagim nefesi kesilene kadar, sen asil affet beni diyecegim, gitme bir daha ne olur dagitma beni!

Lezzetsiz sacmaladim, domates sossuyla zenginlestirip servis edin, benim Kalemim hep oyle yapardi ah ahh...

Ama donecek biliyorum, donusler hep muhtesemdir nasilsa, cunku gelirken daha fazla hamd etme firsatini da birlikte getirir giden, kalemim gelsin ben onu saraylarda yasaticam, hele bi gelsin...

Simdi buraya uygun bir sarki bulmak gerek, acili falan soyle, ortaligida toparlayayim, elbet donecek, belki kelimelerimize iyi baktigimi gorurse bi daha gitmez!

Doneceksen beni imla hatalarim da kabul edeceksin, yoksa mukemmelle herkes olmak ister!