keske yuregimi avuc icimde sakinlestirebilseydim. basini oksayabilseydim, yatissin diye ninni soyleyebilseydim... Beni duyabilir misin? Gelme yanima, ellerime vurma ruyalarimda, ellerimi acitma, haberim bile olmadan beni kenarda kosede icinden icinden suclama...Keske o halde senin yuregini avuc icimde saklayabilseydim, unuttursaydim sana geri vermeseydim, nicedir istemiyor muydun kurtulmak..iste sana firsat...sakince uyu simdi, kucucukken annen banyo yaptirmis temiz pijamalar giydirmis tertemiz carsaflarin icinde iyi bi uyku cekecekmissin gibi, yureksiz -ki bendedir onu guzel saklarim- tasasiz biraz kal oylece...
yoksa sen kaloriferli evde dogmus beton yapi cocugu musun? bilmiyorum ki, bilmek dahi istemiyorum...benim cocuklugum sadece yazin ziyaret ettigimiz kurak ama sevimli koydeki tezek kokusuyla, deniz kenarinda hala ne kokusu oldugunu bilmedigim yalin bir kokuyu karsilastirmakla gecti... ordaki yasitlarimin hayatiyla kendi hayatimi hediye olarak onlara aldigim yazlik terliklerle kendim icin aldigim terlikleri karsilastirmak kadar zordu bazen..onlari seviyordum ama herseyin en guzeli benim olsun istiyordum...sobali bir evde dogdum, sobali ev usumeyi ogretir, kafani dinlemek icin verdigin usume fedakarligi...annemi kenarda kosede aglarken yakalardim hep, keske annemin yuregini de ellerime alip sakinlestirebilseydim, operdim hem, cok severdim annemin yuregini kesin cok severdim...annemin yureginin de gamzeli bir gulusu mu vardir ki acaba kendisi gibi, pembe yanakli, yumusak sesli, ince ruhlu mudur annemin yuregi? sen ben annem...herkesin yuregi kendinde kalsin fakat, belki kendi yuregimi sakinlestirebilsem annem de sevinir, senin yuregini bilmiyorum ama bilmek de istemiyorum, ne cok yoruldugumu yeni farkediyorum, insanlardan cok yorulmusum, zaten sen illa ben, gelme, ben de gelmiyorum...yureginin bir vesikaligini bana verir misin, hatira saklayayim?
No comments:
Post a Comment